Για αρχή το «Μισώ» συμφωνούμε όλοι είναι βαριά λέξη αλλά ΤΕΤΟΙΑ είμαι, μ’ αρέσει λίγο και το δράμα. Και επειδή ανήκω σε αυτό το 50% των ανθρώπων που θέλουν ν’ ακούνε πρώτα τα θετικά και μετά τ’ αρνητικά, άφησα για το τέλος του κεφαλαίου ΞΑΝΘΗ, τα 5 πράγματα που πραγματικά δεν αντέχω καθόλου σε αυτήν την πόλη.
- Έλλειψη Επιλογών.
Δεν είναι πρόβλημα της Ξάνθης αλλά της επαρχίας (λυπήσου με με το περιφέρεια) γενικότερα. Ότι και να θες να κάνεις οι επιλογές είναι ας πούμε 5 (εκτός από το φαγητό που είναι απεριόριστο). Αν τώρα πούμε ότι έχουμε και ένα χ προσωπικό γούστο/ κριτήριο / ηλικία, whatever… αυτόματα μειώνονται σε 2;;; Κάπου εκεί ακούς τη φλέβα να πετσοκόβεται κομματάκι – κομματάκι. Και για να σε προλάβω…. Όχι δεν έχω σαρώσει τα Αθηναϊκά Θέατρα, Cinema, Clubs, Gourmet Περουβιανά Street foodάδικα αλλά μάντεψε. Αν θέλω, ΜΠΟΡΩ!
- Το Καρναβάλι.
Με δύο λέξεις, Παμπολέϊο – Παμπολέϊα! Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός του ότι το έχω φάει κυριολεκτικά στη μάπα από παιδί ή οι επιλογές της μητέρας μου να με ντύνει μανιτάρι όταν κάθε συνομίλική μου ντυνόταν Barbie ή Μπαλαρίνα, αλλά κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια – πραγματικά ΤΟ ΜΙΣΩ! Μισώ κάθε τι που έχει να κάνει με όλη αυτή τη βαβούρα, το μεθοκόπι, το ξεσαλωμένο χοροπήδημα από μασκαρά κάθε ηλικίας, τις ως επί το πλείστον κακόγουστες μεταμφιέσεις. Ακόμη και τα «απλώς» βαμμένα πρόσωπα μου προκαλούν ένα «Θεέ μου σχαίνομαι».
- Ο Ρατσισμός.
Εδώ η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Έχω βαρεθεί ν’ ακούω το κλασσικό «Είσαι από την Τουρκία;» κάθε φορά που συστήνομαι με την καταγωγή μου και πραγματικά λίγο λυπηθείτε με! Δεν έχω τίποτα με τους Τούρκους – για να μην παρεξηγηθώ – αλλά είναι πέρα από προφανής ο ρατσιστικός υπαινιγμός του κάθε αστοιχείωτου που μου κάνει αυτήν την ερώτηση – με συγκεκριμένο πάντα ύφος. Ακόμη θυμάμαι όταν στη Μυτιλήνη με ρώτησαν «πως τα πάμε με τους Τούρκους», τη στιγμή που η βάρκα του Τούρκου ψαρά ψάρευε 3 μέτρα από το λιμάνι…. Που φταίει σε αυτό η Ξάνθη; Εν μέρει, για κάποιο λόγο που αδυνατώ να καταλάβω, συντηρούμε αυτήν την εικόνα όταν κάθε θέμα που γίνεται για την πόλη μου αφορά στο Τζαμί, στους Μουσουλμάνους, στον Μέμο Μπεγνή που αγάπησε τη Χριστιανή… και όταν ακόμη και σε ρεπορτάζ για τις τεκτονικές πλάκες θα ρωτηθεί μόνο κάποιος Μεχμέτ, Αλή και Ερκάρ.
- Τον Καιρό
Εντάξει εδώ τα πράγματα αγριεύουν. Κυριολεκτικά! Η πόλη αυτή μου έμαθε να κουβαλάω πάντα ομπρέλα μαζί μου, ακόμη και τον 15 Αύγουστο – γιατί ναι, θα βρέξει – και να έχω και ένα ζακετάκι γιατί το γνωστό της, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, αεράκι θα νιώσεις να σου ξυρίζει την πλάτη. Ναι, πάλι τον 15 Αύγουστο.
- Το κουτσομπολιό.
Εντάξει ηρεμήστε… δεν είπα πως είμαι το κέντρο του κόσμου. Όμως σε περίπτωση που δεν το προσέξατε στο προηγούμενο άρθρο, είμαι κόρη Ιερέως (έλα, πολύ μου αρέσει να το λέω χοχοχο). Αυτό ακόμη και σήμερα φέρει την ίδια βαρύτητα που έφερε και κάποτε οτιδήποτε υπήρχε σε κόρη συγκεκριμένου επαγγέλματος… Η κόρη του Γιατρού, του Δάσκαλου, του Δημάρχου. Αν λοιπόν σε μια επαρχιακή πόλη οι κοινωνικές σχέσεις μιας “basic” κόρης είναι πιο στενές και οι δραστηριότητες πιο… ενδιαφέρουσες (για τους άλλους, πάντα) τότε στη δική μου περίπτωση ένα θα σου πω: Η Ελενίτσα του Παπά-Γιάννη δεν βγαίνει από το σπίτι χωρίς μάσκαρα και χωρίς άλλοθι!
Leave a Reply