Το Σάββατο που μας πέρασε πήγα Θέατρο.

 

Αυτό από μόνο του δε σημαίνει τίποτα αλλά…

 

…σκέφτηκα ότι είναι ένας ωραίος πρόλογος και απάντηση στην ερώτηση

που χάθηκες Έλενα;

 

Μπορεί να έχουμε να τα πούμε πολύ καιρό όμως, hey! Και την αδερφή μου είχα να τη δω από τον Αύγουστο και αυτό στάθηκε η αφορμή για το συγκεκριμένο ποστ!

Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν η αδερφή μου ήρθε για μια μέρα στην Αθήνα και είχα τη χαρά – εκτός από το να τη δω, προφανώς – να τη συνοδεύσω και στο Θέατρο Παλλάς όπου και παρακολουθήσαμε την Μαντάμ Σουσού του Δημήτρη Ψαθά με πρωταγωνιστές τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, τον Κώστα Κόκλα και τον Άλκη Κούρκουλο σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Ψέμματα δεν θα σας πω…

Για όσους είχαν την τιμή και χαρά να απολαύσουν την Άννα Παναγιωτοπούλου στην τηλεοπτική Μαντάμ Σουσού του 1986 (δεν πάω πιο πίσω), μοιραία – δυστυχώς – θα συγκρίνουν.

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι η Δήμητρα Παπαδοπούλου, έτσι τη γνωρίσαμε, έτσι την αγαπήσαμε αλλά καλώς ή κακώς, στους περισσότερους ρόλους που υποδύεται είναι η – αγαπημένη – Δημητρούλα από τους Απαράδεκτους.

Ο θεατής θα γελάσει, ναι, αλλά δεν είναι αυτό το point (απαραίτητα).

Η ηρωίδα του Ψαθά ήταν μια φτωχή αλλά μεγαλομανής γυναίκα από τον Μπύθουλα (γειτονία στον Κολωνό) η οποία πίστευε πως είναι ξεχωριστή από τους υπόλοιπους καθώς στο μυαλό της ήταν αριστοκράτισσα. Ο ρόλος χαρακτηρίζεται από έναν σαρκασμό αρκετά μπλαζέ, τον οποίο και κατά τη γνώμη μου δεν κατάφερε να βγάλει με την ερμηνεία της η κα. Παπαδοπούλου.

Οι ατάκες – τονίζω ξανά, αρκετά αστείες οι περισσότερες – ήταν σαν μια παραλλαγή του χαρακτηριστικού, αθυρόστομου χιούμορ της το οποίο συχνά ένιωθες ότι έπρεπε να αποδοθεί με το ζόρι. Σαν να «έπρεπε» να γελάσουμε. Βεβιασμένα. Σα να είμαστε σε stand up comedy και όχι σε θεατρικό έργο.

Η ένταση της φωνής της ήταν μονίμως στον ίδιο βαθμό (ναι αυτή η τσιριχτή του «Θοδωρή εγώ πότε θα γίνω Μάνα;») και σε όλη την παράσταση ήταν σα να έβλεπες τη Μαντάμ…Παπαδοπούλου και όχι τη Μαντάμ Σουσού.

Κάτι άλλο που μου έκανε αρνητική εντύπωση ήταν πως την έπιαναν συχνά τα γέλια (τη μέρα που το παρακολούθησα εγώ, τουλάχιστον 3 φορές) και μάλιστα σε σκηνές που δεν υπήρχε «δικαιολογία». Στη σκηνή για παράδειγμα που ανταμώνει ξανά με τον Παναγιωτάκη, στο αριστοκρατικό πλέον σπίτι της, και είναι από τις ελάχιστες «δραματικές» σκηνές της παράστασης, η ίδια έβαλε τα γέλια.

Ακόμη πιο άσχημη εντύπωση μου έκανε η διασκευή του σεναρίου στη σκηνή που η ίδια εγκαταλείπει το παιδί της. Το γράμμα που μας «διάβαζε», αυτό που άφησε στην κούνια του μωρού της το οποίο και παράτησε στα σκαλιά κάποιου εφοπλιστή, θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε γράψει – και ερμηνεύσει – ο Σεφερλής.

Κουραστικό θα χαρακτήριζα το χορευτικό και μουσικό μέρος όπου αν και απολαύσαμε αξιόλογες ερμηνείες, πιστεύω θα μπορούσε να κρατά αρκετά λιγότερο. Για παράδειγμα το 10λεπτο που τραγούδησαν το «όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι» ήταν ολότελα περιττό και γενικά η παράσταση είχε μεγαλύτερη διάρκεια χωρίς λόγο.

Στον αντίποδα, ο Κόκλας και ο Κούρκουλος ήταν καταπληκτικοί στον ρόλο τους ενώ τα σκηνικά αλλά και τα κουστούμια, ήταν πραγματικά εντυπωσιακά.

 

έχετε δει τη συγκεκριμένη παράσταση;

ποια είναι η δική σας εντύπωση;

μου αρέσει πολύ να συζητάμε κάτω στα σχόλια!

Facebook @watabout.gr

Ακολουθήστε με στο Instagram @w.at.about

σας αγαπώ!