Κάτσε Μέσα | Σειρά: The Alienist, Season 2, Angel of Darkness. Τι συναισθήματα μου άφησε.

Wednesday, November 4, 2020 0 1

(ενδεχομένως υπάρξουν spoilers)

Η σειρά μυστηρίου που σημείωσε τεράστια επιτυχία – παγκοσμίως – και βρίσκεται διαθέσιμη στο ελληνικό NETFLIX , επανήλθε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με την πολύ-αναμενόμενη, δεύτερη σεζόν “The Alienist: Angel of Darkness“, ακολουθώντας την ιστορία του δεύτερου ομώνυμου βιβλίου του Caleb Carr.

Ως λάτρης των σειρών / ταινιών που αφορούν στην εξιχνίαση εγκλημάτων – και ειδικά “εποχής” – το The Alienist με κέρδισε από την πρώτη κιόλας σεζόν και όπως όλοι οι fans περίμενα πως και πως τη συνέχεια. Μέσα σε 2 (μπορεί και 3, ξεχνάω γρήγορα πλέον) βράδια, την απόλαυσα μεταμεσονύχτια, αγκαλιά με το laptop και τα συναισθήματα που μου άφησε δεν είναι ίδια με την προηγούμενη σεζόν.

Η ανατροπή ξεκινά με το γεγονός του οτι στον δεύτερο κύκλο πρωταγωνίστρια είναι η Dakota Fanning που ως Sara Howard, πλέον έχει ανοίξει τη δική της εταιρία ντετέκτιβ, ενώ ο “alienist” Dr. Laszlo Kreizler (Daniel Bruhl) έρχεται σε – αρκετά θα έλεγα – δεύτερη μοίρα, πράγμα που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και αυτό γιατί – σύμφωνα με το δικό μου γούστο πάντα – θεωρώ πως ατού της σειράς – η οποία λέγεται και The Alienist – και αυτό που την κάνει “γοητευτική” στον θεατή, είναι κυρίως η λύση του μυστηρίου/εγκλήματος με βάση το ψυχολογικό προφίλ του δράστη σε συνδυασμό με το “ντεντέκτιβ” στοιχείο και όχι το αντίστροφο. Κάτι που ένιωσα οτι έλειπε πάρα πολύ φέτος.

Το δεύτερο στοιχείο που δεν μου άρεσε ήταν το οτι ακριβώς επειδή ο ρόλος της Sara Howard (παρά) ήρθε στο προσκήνιο, σε κάθε επεισόδιο ένιωθα την πολύ έντονη “δυσφορία” του χαρακτήρα της. Σαφώς η Dakota Fanning την υποδύεται καταπληκτικά – και ίσως αυτό ακριβώς που περιγράφω να είναι η επιτυχία της – αλλά δεν υπήρχε σκηνή, λεπτό, δευτερόλεπτο που να μην έχει – και να το περνά έντονα στο θεατή – το ύφος και την ψυχοσύνθεση του οτι της έχει καρφωθεί ένα σκουπόξυλο, ακόμη και στην ερωτική σκηνή με τον ρεπόρτερ John Moore (Luke Evans). Είναι σα να της έχει ρουφήξει κάποιος όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και να την έχει αφήσει εκεί, με ένα απλανές βλέμμα, να λύνει μυστήρια.

Πράγμα που μας οδηγεί στο τρίτο – και τελευταίο θαρρώ – στοιχείο που δεν μου άρεσε και αυτό είναι ο μεγάλος χώρος που καταλαμβάνει το μεταξύ τους ειδύλλιο, το οποίο αποτελεί μια κουραστική και μάταιη ανακύκλωση, κλέβοντας την ουσία της σειράς.

Στα θετικά θα βάλω την καταπληκτική ερμηνεία της άλλης πρωταγωνίστριας – η οποία μου θύμισε κάτι μεταξύ Nicole Kidman και Isla Fisher – αλλά και το επιτυχημένο concept εγκλημάτων που αφορά στην εξαφάνιση μωρών. Είναι πραγματικά τόσο πετυχημένο που εκείνα τα βράδια πήγαινα κάθε τρεις και λίγο να τσεκάρω τη Βαλέρια οτι είναι στο κρεββάτι της. Μην σας τύχει…

Φυσικά αξίζει να σταθούμε και στην σκηνοθεσία, τα κοστούμια, τη μουσική και οτιδήποτε άλλο συνθέτει αυτήν την καταπληκτική σειρά που μας μεταφέρει πραγματικά σε μια άλλη εποχή.