(ακολουθούν τύπου spoilers. Συνεχίστε να διαβάζετε με δική σας ευθύνη)

Θα ορκιζόμουν πως είχα αφήσει την κριτική μου και για τη δεύτερη σεζόν αλλά τελικά βλέπω πως όχι. Δεν πειράζει γιατί η 3η σεζόν του αγαπημένου THE SINNER μου άφησε την ίδια γεύση. Αυτήν της απογοήτευσης. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ούσα εντελώς “ανενεργή” στον κόσμο των ταινιών και σειρών (μαμά 2 παιδιών κάτω των 2 – άνω τελεία – ετών) χαμπάρι δεν είχα πάρει οτι η τρίτη σεζόν είχε βγει από πέρυσι και έτσι νόμισα οτι μόλις κυκλοφόρησε (by the way μόλις είδα το trailer για την 4η σεζόν που βγαίνει Οκτώβρη και δείχνει ultra promising). Η χαρά και η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη καθώς αν και απογοητευμένη από το πως κύλησε η προηγούμενη, στο σύνολό της ήξερα πως πρόκειται για μια σειρά και μια παραγωγή πάρα πολύ καλή με δυνατά – κάθε φορά – ονόματα και ερμηνείες. Και πάτησα play.

Αρχικά να πούμε οτι ο – φετινός για εμένα, περσινός για το σύμπαν – πρωταγωνιστής aka Matt Bomer είναι ο χαμένος, δίδυμος αδερφός του Αποστόλη Τότσικα και αυτός είναι ένας λόγος από μόνος του για να δεις τη σειρά. Από εκεί και πέρα η υπόθεση κλασσικά αφορά στο κουβάρι που ξετυλίγεται γύρω από έναν θάνατο και καταπιάνεται με το θέμα της Πίστης, του Θεού, της εσωτερικής αναζήτησης κ.ο.κ. από μια διαφορετική και πάλι σκοπιά και για μια ακόμη φορά οι ερμηνείες είναι τόσο πολύ δυνατές με αποτέλεσμα το εξής οξύμωρο, να μου προκαλούν δυσφορία. Ο τόσο έντονος πόνος, προβληματισμός, αδιέξοδο των χαρακτήρων προβάλλεται με μεγεθυντικό φακό και με τα επεισόδια να κυλούν ξανά τόσο αργά, δίνοντας έμφαση σε όλο αυτό το “δυσβάσταχτο” που με έκαναν πολλές φορές να διακωμοδήσω στο κυνικό κεφάλι μου αυτό που βλέπω σκεπτόμενη οτι ο χαρακτήρας βιώνει σφίξιμο ανάλογο με αυτό της στομαχικής διαταραχής (συγνώμη προσπάθησα να το θέσω όσο πιο κομψά). Πραγματικά η τόσο μονοδιάστατη σε αυτό το πρίσμα προσέγγιση της ερμηνείας των ρόλων κάνει τα πάντα να μοιάζουν ενοχλητικά αφύσικα ακόμη και σε σκηνές που ο πρωταγωνιστής θέλει πχ. να παραγγείλει το γεύμα του σε ένα εστιατόριο.

Μετά έχουμε και τον Bill Pullman που ναι είναι ηθοποιάρα και ναι – εδώ θα φάω κράξιμο από κάποιους το ξέρω – για την “ηλικία του” αντιλαμβάνομαι γιατί θεωρείται “σέξυ” αλλά η “εμμονή” στην love/sex life του χαρακτήρα πολλές φορές μου φαίνεται λιγάκι awkward…

Ακόμη, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες σεζόν που και εκεί η υπόθεση προφανώς και άγγιζε το “αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά” αλλά ταυτόχρονα σου άφηναν αρκετά παραθυράκια “ταύτισης” οτι ίσως και να έχουν συμβεί σε κάποιον από εμάς…αυτήν τη φορά η υπόθεση παρά – ήταν “αλλόκοτη” για να σου δώσει περιθώρια ταύτισης.

Για το τέλος, αφήνω το ίδιο το τέλος της σειράς που ήταν δυνατό, αναπάντεχο, λυτρωτικό για την ιστορία και τους χαρακτήρες αλλά ακριβώς για αυτόν τον λόγο “απογοητευτικό” για τον θεατή. Στην προκειμένη περίπτωση, για εμένα.

Παρόλα αυτά ανυπομονώ για την 4η σεζόν και ΝΑΙ εννοείται εύχομαι να ακολουθήσουν πολλές ακόμη!

Εσείς την έχετε δει; Ποια η γνώμη σας;

Ελάτε να συζητήσουμε κάτω στα σχόλια

My Youtube channel

Follow me on Instagram @elena_ioannidou_lamaj

Facebook @watabout.gr