Αν κάτι με κάνει σίγουρα έξαλλη στα μαγαζιά εστίασης είναι η έλλειψη σεβασμού προς τον πελάτη. Όχι δεν απαιτώ να μου φιλούν τα πόδια όταν βρίσκομαι εκεί αλλά εννοώ πράγματα πολύ βασικά όπως για παράδειγμα να μην με κάνουν να αισθάνομαι ηλίθια ή άσχετη όταν παραγγέλνω (είτε μέσω του menu που συνήθως είναι γραμμένο σε ελληνικά που μόνο αυτός που το έγραψε τα καταλαβαίνει, είτε μέσω του ξερόλα σερβιτόρου), να μου δίνουν σημασία όταν τους χρειάζομαι και να μην έχουν την οικειότητα του «κολλητού» την οποία συνήθως οι σερβιτόροι την παίρνουν από μόνοι τους.

 

Ένα – πρόσφατο – μεσημέρι στο The UnderDog συνέβησαν ΟΛΑ τα ανωτέρω (συν ένα bonus) και αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται (άμεσα τουλάχιστον) να το ξαναεπισκεφτώ.

 

Όλα ξεκίνησαν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου όπου βρέθηκα με μια φίλη μου για καφέ. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη προτίμηση για το μέρος και έτσι την άφησα να διαλέξει μιας και ξέρει το κέντρο πολύ καλύτερα από εμένα. Μου σύστησε το the underdog γιατί όπως είχε ακούσει «φημίζεται» για τον καφέ του. Έτσι και πήγαμε.

 

Ο χώρος είναι από τους «κλασσικούς» hipster χώρους που έχουν ξεπηδήσει στο κέντρο της Αθήνας. Βιομηχανικός στο εσωτερικό και έξω υπάρχει μια αυλή που «σπάει» λίγο την κατάσταση, κάνοντας το πιο «χαριτωμένο».

 

Επιλέξαμε να καθίσουμε έξω μιας και είχε ήλιο και όπως κατευθυνόμασταν προς το μοναδικό τραπέζι που υπήρχε διαθέσιμο, είδαμε να μπαίνει μπροστά μας μια άλλη κοπέλα – μαζί με τα υπάρχοντά της – και να κάνει νόημα στην παρέα της να ακολουθήσουν. Ναι, ήθελαν να αλλάξουν τραπέζι.

 

Μικρό το κακό, πήγαμε εμείς στο δικό τους. Οι κατάλογοι φθάνουν και αρχίζει το «διάβασμα». Δεν πεινούσα ιδιαίτερα οπότε (πρωτοφανές) δεν πήρα κάποιο πιάτο, ήθελα μόνο έναν καφέ.

 

Ζητώ έναν freddo cappuccino latte αλλά ΟΧΙ, μάλλον ήμουν πολύ βλαχάρα για να τολμήσω να ξεστομίσω κάτι τέτοιο και ΕΥΤΥΧΩΣ που ο σερβιτόρος με το ύφος των χιλίων καρδιναλίων με διόρθωσε υπαγορεύοντας μου τη σωστή ορολογία του καφέ που πίνω μια ζωή: Cappuccino παγωμένο latte. Δέχομαι την «υπόδειξη» με χιούμορ για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας και σειρά παίρνει η φίλη μου που ζήτησε έναν συγκεκριμένο καφέ τον οποίο και φέρνουν σε ένα μπουκαλάκι (γιατί αλλιώς είναι πολύ basic και δεν πίνεται) για να ακολουθήσει ακόμη ένα σχόλιο ξινιολίασης από τον σερβιτόρο μιας και μάλλον ήμασταν «τελευταίες» που δεν γνωρίζαμε για αυτόν τον καφέ.

 

Η ώρα περνά, οι καφέδες έρχονται και φυσικά ανακαλύπτω πως τον δικό μου πρέπει να τον φτιάξω μόνη μου. Γιατί ο καφές ήρθε χωριστά, το γάλα χωριστά και η ζάχαρη (τον ζήτησα μέτριο αλλά μάλλον στη λέξη freddo έπαθε black out ο σερβιτόρος ή δεν καταδέχονται να βάλουν οι ίδιοι ζάχαρη στον καφέ) δεν υπήρχε πουθενά.

 

Παρ’όλα αυτά σκέφτομαι πως δεν πρέπει να εκνευριστώ και καλό θα ήταν να απολαύσω την παρέα και την κουβέντα με τη φίλη μου. Και έτσι έγινε μέχρι που ήρθε η ώρα για τον λογαριασμό…

 

Ο σερβιτόρος δεν έβγαινε τόσο συχνά έξω ώστε να τον δούμε και τις 2-3 φορές που βγήκε κατάλαβα πως μάταια κουνούσα το χέρι μου πέρα – δώθε – κείθε μιας και δεν μου έριξε ούτε μια ματιά.

 

Ωστόσο τελικά αποδείχθηκε πως είχε ειδικές δυνάμεις και μάτια στην πλάτη (γι’ αυτό άλλωστε το έπαιζε τόσο γ##@μάτος) αφού όταν κόντεψα να ξεριζώσω το χέρι μου για να με δει καθώς έβγαζε το λογαριασμό σε μια άλλη παρέα, μουρμούρησε και μου έκανε ένα νόημα τύπου «χαλάρωσε κοπέλα μου, σε έχω δει τόση ώρα».

 

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως ενώ προσπαθούσαμε να μας δει ο σερβιτόρος, ήρθε ένας μαντράχαλος από διπλανό τραπέζι και βούτηξε κυριολεκτικά την μια καρέκλα από το δικό μας τραπέζι χωρίς καν να ρωτήσει έστω και τυπικά αν τη χρειαζόμαστε…

 

Υποθέτω πως το μαγαζί μαζεύει κόσμο ανάλογης συμπεριφοράς με το προσωπικό του.

 

The Underdog: Ηρακλειδών 8, Αθήνα, 21 3036 5393

Αν είχατε παρόμοιες εμπειρίες στο ίδιο ή σε άλλα μαγαζιά,

σας περιμένω να συζητήσουμε στα σχόλια.